Anima | Knul*

*Onder Constructie

‘Dan moet hij het zelf maar weten,’ dacht ik. Uiterst geconcentreerd, alsof hij in een soort van trance was, bleef hij naar het kleine doosje staren en keek nog eens spaarzaam om zich heen om te zien waar ik was. Schuilend achter het sportkatern, die ik zeker al een aantal minuten onberoerd had gelaten, zag ik dat hij zo onopvallend als hij maar kon, een zwavelstokje uit het doosje haalde. Nog steeds was het muisstil in de huiskamer. Het zou niet lang meer duren. Toen hoorde ik zachtjes maar helder het onmiskenbare geluid van de strijkbeweging van het stokje tegen de zijkant van het doosje. Terwijl ik de krant in elkaar vouwde klonk er een snerpende kreet door de huiskamer. ‘Auw, auw, papa Sonny ik heb mezelf verbrand!’ Snel veerde ik uit de stoel en snelde naar hem toe. Daarna tilde ik hem op en bracht ik hem naar het aanrecht in de keuken. Terwijl hij nog zachtjes huilde stroomde het troostende water over zijn kleine vingertjes. Nadat ik het water een minuut over zijn vingers had laten stromen en deze zelf door hem liet afdrogen gingen we weer terug naar de huiskamer waar we samen op de bank naast elkaar gingen zitten. ‘Hé knul, waarom deed je dat nou, ik heb je toch verteld en laten zien dat vuur gevaarlijk en pijnlijk kan zijn?’ ‘Ja, maar dat wist ik ook wel hoor. Ik wilde gewoon zelf een keer vuur maken zodat ik voor later weet hoe dat moet.’ ‘Doet het nog pijn?’ ‘Nee hoor, dat valt wel mee, het voelt alsof mijn vingers nog steeds heel heet zijn.’ ‘Ja, maar dat had je kunnen weten hè slimmerik. Waarom heb je me niet gevraagd om je te helpen?’ ‘Nou, omdat ik je wilde verassen,’ opperde hij vastberaden. ‘Ik wou het kaarsje van papa en mama aansteken, net zoals jij dat altijd doet.’ Ik kreeg een brok in mijn keel en keek naar het kleine altaar waar de twee foto’s van Josh and Lilith op geposteerd stonden. ‘We kunnen het alsnog samen doen toch?’ ‘Ja is goed, maar dan wil ik zelf het stokje weer vasthouden!’ ‘Weet je het heel heel zeker?’ vroeg ik hem, wetende dat ik hem er nooit van had kunnen weerhouden. ‘Ja heel zeker,’ was het gedecideerde antwoord. Ontspannen en statig tegelijk liepen we samen naar het altaar alwaar we de twee kaarsen van vuur voorzagen. Opdat we niet mochten vergeten.

24-06-2010